Ze had haar bloemetjesjurk aan en haar nieuwe bruine schoenen. Die knelden. Verder was er de hand van vader. Die liet ze niet los. Voor geen cent. Zoveel volk had ze nog nooit bij elkaar gezien. Staf van de bakker was er, en Lowie de schrijnwerker, en Pol van Lisette van op den hoek. Maar er waren ook heel veel mensen die ze nog nooit had ontmoet. Misschien was het wel hun eerste keer dat ze in het dorp kwamen. Het waren bijna allemaal mannen. Ze lachten en riepen. Sommigen dronken bier. Er was lawaai. Veel lawaai.
'Daar zijn ze,' bulderde iemand.
Iedereen ging wat dichter bij de straat staan. Er werd geduwd en getrokken.
'Komaan Rik!' klonk het van overal,'Vooruit!'
En zoef... de renners waren gepasseerd. Ze had ze niet eens goed gezien.
'De Rik heeft goei benen vandaag,' zei vader tegen de Staf.
Ze hield nog steeds zijn hand vast. Ze kneep hard en zweette ervan.
't Is prachtig geschreven, Veerle.
BeantwoordenVerwijderenOoit als kind..., jawel...
Lie(f)s.
ja, echt helemaal zoals het is in 't echt.... allee ja, denk ik toch. zoef en ze zijn weer gepasseerd. leuk verhaaltje. en het kleine meisje met klamme handjes van de opwinding. :-)
BeantwoordenVerwijderenmooi verteld, veerle, deze dierbare herinnering!!
BeantwoordenVerwijderen.. tot in de kleinste details! :-))
Vol nostalgie geschreven: knap gedaan, in zo'n klein stukje, zoveel vertellen.
BeantwoordenVerwijdereneen hele belevenis voor zo'n klein meisje ... mooi verwoord
Verwijderen