10 juli 2011:
W. en T. laten de champagne knallen. Vandaag werd hun dochtertje, Jana geboren. Meer dan tien jaar liet ze op zich wachten. Grote zus, Elise (14 jaar) mag meter zijn. Daar is ze ontzettend fier op. 'Ik hoop dat mama en papa nog regelmatig een stapje in de wereld gaan zetten,' zegt ze, 'want op dit schatje wil ik wel alle dagen babysitten.'
12 juli 2011:
Elise ontwaakt met een verschrikkelijke pijn ter hoogte van haar borst. Haar papa voert haar naar het ziekenhuis. Het ene onderzoek volgt er het andere op. Elise houdt het niet meer van de pijn en wordt in een kunstmatige coma gebracht. Het vlijmscherpe verdict valt: botkanker. Een gezwel zo groot als een tennisbal drukt op Elises borstbeen. Baby Jana slaapt door dit vreselijke nieuws door.
14 juli 2011:
De artsen stellen een zware behandeling voor. Maar voor die kan opgestart worden overlijdt Elise.
Het is de koudste julidag sinds de weerwaarnemingen in 1833. In ons dorp is het nog een heel pak kouder.
Ik wens de familie van Elise heel veel sterkte toe.
Dit is echt vreselijk. Geen mens verdient het om dit te overkomen... Ik las het deze namiddag al maar kon toen niet reageren. Ik heb er heel de namiddag en avond aan gedacht en kreeg het telkens koud.
BeantwoordenVerwijderenVeel moed voor deze mensen.
Kippenvel krijg ik bij het lezen van dit bericht.
BeantwoordenVerwijderenIk veronderstel dat dit echt gebeurd is? Pfff, wat een miserie soms in de wereld... Ik wens het niemand toe.
BeantwoordenVerwijderenZeker echt gebeurd. Ik heb alleen de namen aangepast o.w.v. de privacy. Vandaag werd 'Elise' begraven.
BeantwoordenVerwijderenKippenvelbericht. Sterkte aan hen die dit verlies moeten dragen!
BeantwoordenVerwijderenHet ergste, aller-aller-ergste, is een kind verliezen. Als ik zo'n bericht lees, helaas veel te vaak, denk ik aan mijn eigen kinderen en hoe dat zou zijn mocht ik één van hen verliezen. En dan krijg ik het heel benauwd...
BeantwoordenVerwijderen