Als het leven wiebelt, bieden woorden een houvast


Als het leven wiebelt, bieden woorden een houvast.

Het leven wiebelt. Soms slingert het zacht heen en weer, zoals een kind op een schommel. Misschien geef je het dan, net als dat kind, vol vertrouwen een extra duwtje, en ga je almaar hoger. Maar het leven kan ook wankelen, een kant op waggelen die je helemaal niet uit wil. Of het kan danig schudden en schokken, zodat je grondvesten daveren.
Op al deze momenten zijn er woorden.
WiebelWoorden zoekt ze samen met je op.
Omdat woorden helpen herinneringen te bewaren en belevenissen te delen. Omdat woorden een houvast bieden. En omdat het bijzonder prettig is woorden aan papier toe te vertrouwen.

Op dit blog vind je vooral woorden terug die binnen in mij wiebelden. Die zich puzzelden tot een anekdote, verhaal of gedicht.
Wiebel tijdens het lezen gerust mee op hun ritme.

zondag 8 mei 2011

Gedicht

De tandenfee

Gisterenavond vloog een fee
zomaar langs mijn bed.
Ik had een potje met een melktand
op mijn nachtkastje gezet.

De tand die nam ze mee.
Ze legde er een cent.
Ze zoefde langs mijn bedrand,
fluisterde: je bent een flinke vent.

Ik knipperde mijn ogen open,
lachte lief naar haar.
Snel ben ik onder mijn deken gekropen.
Ik schrok, echt waar!

Weet je wat ik heb gezien?
Die fee heeft een reuzengrote mond.
De melktanden van alle kinderen
dansen daarbinnen in het rond.

1 opmerking:

  1. Ah, jullie zetten ze op je nachtkastje, in een potje. Bij ons gaan ze onder het kussen. En de tand mogen we houden.

    BeantwoordenVerwijderen

Als het niet lukt hier te reageren en je toch graag je zegje wil doen, mag je altijd een woordje achterlaten op www.bloggen.be/sprokkels.

Dank voor je reactie!