Scharminkel

Een hele poos al zijn Zoonlief en Beste Vriend zoet met tekenen en schilderen, maar plots vallen waterpotjes omver en vliegen  penselen door de lucht.
'Jij verbrodt mijn schilderij,' schreeuwt Zoonlief.
'Nietwaar!' verdedigt Beste Vriend zich. 'We tekenen gewoon samen.' Hij haalt uit naar Zoonliefs werk. Die trekt het snel weg. Een dikke oranje streep siert ons tafelblad.
'Rustig, jongens!' probeer ik de gemoederen te bedaren. Ik geef Beste Vriend een schoteldoek. 'Maak dat alvast maar weer proper.'
Hij kijkt me schuldbewust aan. 'Ik wil zo graag samen één ding tekenen. De ene het hoofd, de volgende het lijf,... dat is leuk.'
Na nog heel wat gehakketak geeft Zoonlief toe dat dat inderdaad leuk is. 'Maar dan moeten we wel met drie zijn...' beslist hij. 'Doe je mee, mam?'
Laat tekenen echt mijn ding niet zijn. Bovendien heb ik wel wat anders te doen. Maar vier ogen vol vraagtekens vermurwen me. Even later teken ik een ronde met snorharen op een vel papier. Onder de olifantenkop van Beste Vriend verzin ik een supersmal lijf. En bij de zebra-achtige figuur op het volgende blad krabbel ik iets wat moet doorgaan voor een pauwenstaart.  Als ik het vel met de ronde kop terugkrijg ga ik net als de jongens aan de slag met verf. Mijn tong hangt een stukje uit mijn mond. Ik werk mijn fantasiedier af met felgele ogen en ga weer over tot de orde van de dag. De vrienden trekken de tuin in.

Poetsen, koken, strijken, ik doe het allemaal trager dan gewoonlijk, want telkens weer word ik naar mijn tekening op de keukentafel gezogen, net als de damp uit mijn kookpotten naar de afzuigkap. Mijn misbaksel ligt er tussen de gekke beesten die de jongens schilderden. Zijn felgele ogen hypnotiseren me. Dringen door mijn huidporiën naar binnen. Mijn scharminkel krijgt een naam en twee broers. Het beleeft bijzondere dingen.
Ik klap mijn laptop open en tip...