Vijfenveertig (32)

Daar wordt aan de deur geklopt

Iets meer dan een week voor Sinterklaas:

Nadat we gewassen zijn blijven mijn broer en ik nog even in bad. We spelen tuiniertje. Daarvoor ligt mijn broer op zijn buik. Ik plant wortelen, selder en prei op zijn rug en achterste. Het badschuim is de plantgrond. Mijn planterijen duren echter te lang naar de zin van mijn broer.
‘Hou nu toch eens op,’ roept hij, ‘’t Is mijn beurt.’
Hij probeert zich om te draaien, maar ik hou hem tegen. Mijn worteltjes staan immers nog niet mooi op een rij. En ik wil ook nog bloemen zaaien, want bloemen aan de rand van een veld, dat is pas mooi.
Mijn broer is het er niet mee eens. Hij spat water in mijn gezicht. Ik plets terug. De badkamer wordt hierbij nat.
‘Stop daar meteen mee!’ gebiedt ons moeke die ondertussen de lavabo proper maakt.
Ik spetter toch nog water naar mijn broer.
We moeten dadelijk uit het bad komen.
‘Stomme trut,’ sist mijn broer.
‘Je bent zelf stom!’
We trekken en duwen elkaar om voldoende plaats op de badmat te hebben. We slaan met onze handdoek zogezegd per ongeluk in elkaars gezicht en slingeren elkaar de lelijkste verwijten naar het hoofd.
‘ ’t Is genoeg nu,’ komt ons moeke tussenbeide.
Maar we doen lekker voort.
Plots wordt er keihard op de badkamerdeur geklopt.
‘Zwarte Piet!’ gilt mijn broer en springt naar de deur.
‘Ja, Zw…’ Ik verander in een standbeeld. Pas als mijn broer de hele bovenverdieping heeft afgespeurd en er toch geen Piet is te zien, kom ik terug in beweging. Stilletjes droog ik me verder af en trek mijn pyjama aan. Dan kijk ik ook nog even in alle kamers rond. Mijn laken ligt niet meer helemaal recht. En wat is dat op mijn hoofdkussen?
Een mandarijn, een ventje van chocola en letterkoekjes…

Meer over mijn vijfenveertigdagenproject lees je hier.