Vijfenveertig (19)

Ons nieuwe bed

W. en ik zijn volop aan het behangen op de benedenverdieping van het huisje waar we over enkele weken samen zullen gaan wonen, als er wordt aangebeld. Het zijn de mannen van de meubelwinkel. Ze komen ons bed leveren. We beplakken onze muren rustig verder, terwijl zij dat bed boven in elkaar steken. Ze zijn er gauw mee klaar. Op het eerste gezicht ziet het er allemaal in orde uit. Maar als ze weer buiten zijn gooien we onze borstels en rollen papier aan de kant om het bed aan een uitgebreidere inspectie te onderwerpen.
Ik zet me aan de ene kant op de matras die nog in plastiek zit ingepakt, W. aan de andere.
‘Ons eigen bed…’ glunderen we.
We kruipen wat dichter naar elkaar toe. ‘De matras zit precies wel goed…’
‘Ze ligt ook goed,’ lacht W. terwijl hij zich op zijn rug legt.
Ik nestel me in zijn armen. ‘Ja, heel goed…’
Zijn vingers strelen mijn haren. Zijn lippen vinden mijn mond. Mijn handen glijden onder zijn T-shirt en betasten elk plekje van zijn rug, zijn buik. We zoenen wat heviger. Onze werkkleren vliegen door de kamer. Onze lichamen verstrengelen zich. Zo verkennen we elke vierkante centimeter van de matras. Na een poos liggen we uitgeput naast elkaar.
Ons nieuwe bed is goedgekeurd.

Meer over mijn vijfenveertigdagenproject lees je hier.