Vijfenveertig (12)

De Jordaches

In onze pyjama zitten mijn broer en ik voor de tv. Meter past, zoals vaak op zaterdagavond, op ons. Ze heeft net gezegd dat we naar bed moeten. Maar ik heb nog dorst. Mijn broer wil nog iets eten.
‘Mag het, asjeblief?’ We kijken meter allebei met smekende ogen aan.
‘Vooruit dan, maar gauw,’ zegt ze.
Mijn broer haalt een groot pak chips uit de kast. Daar kunnen we lekker lang op knabbelen. Ik giet onze glazen heel vol met limonade. Meter schudt haar hoofd.
De speaker op het scherm vertelt dat zo meteen een aflevering van ‘de Jordaches’ begint. Ik grabbel in de chips en zak naast meter onderuit in de zetel. Mijn broer legt zich gemakkelijk op kussens op de grond.
Meter schudt opnieuw met haar hoofd. ‘Zouden jullie niet gaan slapen?’
‘Maar we hebben het vorige week ook gezien,’ jammer ik, ‘Ik wil het graag verder volgen.’
Meters schouders wippen even omhoog. ‘Een kwartiertje dan,’ zucht ze en zet zich ook gemakkelijk.
Al snel gaan we alle drie helemaal op in het verhaal. Als Wesley in beeld komt, klopt mijn hart een tikje sneller. Heimelijk ben ik verliefd op deze blonde krullenbol. Na een kwartiertje zegt niemand iets. Maar als op het scherm twee elkaar een kus geven, mompelt meter: ‘Dit is toch geen programma voor kinderen…’
We maken ons dan zo klein mogelijk en kijken strak voor ons uit.
Zodra de ondertiteling verschijnt, klinkt meters stem streng: ‘Nu echt naar bed!’
We springen meteen overeind, drinken in de gauwte nog iets omdat de chips aan onze tanden plakt, en lopen dan de trap naar onze slaapkamers op.

Meer over mijn vijfenveertigdagenproject lees je hier.