Als het leven wiebelt, bieden woorden een houvast


Als het leven wiebelt, bieden woorden een houvast.

Het leven wiebelt. Soms slingert het zacht heen en weer, zoals een kind op een schommel. Misschien geef je het dan, net als dat kind, vol vertrouwen een extra duwtje, en ga je almaar hoger. Maar het leven kan ook wankelen, een kant op waggelen die je helemaal niet uit wil. Of het kan danig schudden en schokken, zodat je grondvesten daveren.
Op al deze momenten zijn er woorden.
WiebelWoorden zoekt ze samen met je op.
Omdat woorden helpen herinneringen te bewaren en belevenissen te delen. Omdat woorden een houvast bieden. En omdat het bijzonder prettig is woorden aan papier toe te vertrouwen.

Op dit blog vind je vooral woorden terug die binnen in mij wiebelden. Die zich puzzelden tot een anekdote, verhaal of gedicht.
Wiebel tijdens het lezen gerust mee op hun ritme.

maandag 28 mei 2012

Tja...

We zijn nooit heel close geweest met Buurman, maar sinds Poeslief een beetje door zijn toedoen is gestorven beperkt onze relatie zich al helemaal tot goeiedag knikken als we elkaar toevallig tegenkomen. Toch vond ik dat ik hem moest feliciteren nu ik had horen zeggen dat hij grootvader is geworden.
Dus onderbrak ik mijn tuinwerk toen ik hem zijn oprijlaan zag opdraaien, en stapte op hem af.
'Proficiat met je kleinzoon!' riep ik, 'Hoe heet hij?'
Buurman krabde door zijn witte haren. 'Tja,... hoe heet hij ook alweer? Robin, denk ik,... of Roel, of nee,... wacht, ik zal even op het geboortekaartje kijken.'

maandag 21 mei 2012

Laat me toch met rust, verdorie!

Bijna twee jaar geleden verhuisden onze vrienden K. en M. naar de Provence.
Het voorbije weekend zochten Manlief en ik hen daar voor het eerst op. En wat hebben we daarvan genoten! Het was niet alleen heerlijk hen terug te zien en van 's morgens tot 's avonds bij te kletsen bij een uitgebreid ontbijt, met een glas wijn op een terras of aan een rijk gevulde tafel. Het was ook fantastisch te zien hoe zij daar een onbewoonbare krot tot een knus nest hebben omgetoverd, mee op hun ritme te leven en zo de Provence van binnenuit te ontdekken.
Alleen de nachten waren minder fantastisch. Of toch die ene nacht.

Ik ben bijna van de wereld als een diepe zucht van Manlief me er weer in trekt.
'Is er iets?' fluister ik.
Een onverstaanbaar gemompel. En niets meer.
Ik draai me om en trek de deken lekker hoog, want de nachten zijn nog fris. Haast meteen val ik in slaap. Maar niet voor lang, want Manlief port in mijn zij.
'Stop nu eens,' klaagt hij. 'Ik ben te moe.' Hij zucht opnieuw en stamelt nog dingen die ik niet versta.
Ik vermoed dat ik heb gesnurkt. Daarom draai ik me weer om. Misschien was mijn slaaphouding de oorzaak van mijn gebrom.
Maar Manlief blijft jammeren.
Ik zucht ook en schuif helemaal naar de kant van het bed.
Even later geeft Manlief me opnieuw een ferme duw. 'Stop nu! Zijn stem klinkt grimmig.
Zo ben ik hem helemaal niet gewoon. 'Wat scheelt er dan?' probeer ik.
'Laat me toch met rust, verdorie! Ik ben echt te moe!'
Het kan niet anders of K. en M. hebben dit gehoord. Zij slapen immers vlak naast de logeerkamer waar wij liggen. Ik begrijp er niets van en knip het licht aan. Dan zie ik het.
Over Manliefs voorhoofd kruipt een piepklein hagedisje.




zondag 13 mei 2012

Gedicht

ik ren ze voorbij
de houten deur met klopper
mijn zelfgemaakte krans

ik vlucht de tuin in
mijn oerwoud

en kom thuis

maandag 7 mei 2012

Niet storen, ik lees

Het boek dat ik mag resenceren is een echt meisjesboek. Er zit een prachtige deurhanger bij met aan de ene kant een schitterend roze hart, aan de andere een frivool meisje en de woorden: 'niet storen, ik lees'.
'Wil je hem hebben?' plaag ik Zoonlief.
Tot mijn verbazing zegt hij: 'Ja!'
Ik verdwijn in mijn bureau en Zoonlief trekt zich op zijn kamer terug.

Even later zwaait mijn bureaudeur open.
Zoonlief hangt de hanger met een hemelsbrede lach op zijn gezicht aan de klink en gaat er weer vandoor.
Het haar van het meisje steekt nu alle kanten op, haar gezicht staat vol sproeten en de tekst werd:
'NIET LEZEN, IK STOOR!'