Als het leven wiebelt, bieden woorden een houvast


Als het leven wiebelt, bieden woorden een houvast.

Het leven wiebelt. Soms slingert het zacht heen en weer, zoals een kind op een schommel. Misschien geef je het dan, net als dat kind, vol vertrouwen een extra duwtje, en ga je almaar hoger. Maar het leven kan ook wankelen, een kant op waggelen die je helemaal niet uit wil. Of het kan danig schudden en schokken, zodat je grondvesten daveren.
Op al deze momenten zijn er woorden.
WiebelWoorden zoekt ze samen met je op.
Omdat woorden helpen herinneringen te bewaren en belevenissen te delen. Omdat woorden een houvast bieden. En omdat het bijzonder prettig is woorden aan papier toe te vertrouwen.

Op dit blog vind je vooral woorden terug die binnen in mij wiebelden. Die zich puzzelden tot een anekdote, verhaal of gedicht.
Wiebel tijdens het lezen gerust mee op hun ritme.

dinsdag 31 januari 2012

Pater Baviaan

Op school verkoopt Zoonlief stiften en hotdogs ten voordele van de Damiaanactie. Tijdens de speeltijd en onder de middag staat hij daarvoor in een marktkraampje.
Een eersteklasser komt enthousiast naar het kraam gelopen. 'Voor mij een hotdog voor pater Baviaan!' roept hij.

maandag 23 januari 2012

Roodborstjes

'Van korstjes krijg je (rood)borstjes (in de tuin),' was het eerste dat ik vanmorgen hoorde toen ik de radio aanknipte.
Ik glimlachte.
De dag was alvast goed begonnen.

donderdag 19 januari 2012

Het is een nacht...

‘Het is een nacht die je normaal alleen in films ziet,
Het is een nacht bezongen in het mooiste lied,
Het is een nacht waarvan ik dacht dat ik hem nooit beleven zou,
Maar vannacht beleef ik hem met jou…’

Uit volle borst zingt Zoonlief mee met de autoradio als ik hem naar de tekenschool breng.
‘Dat lied gaat vast over die nacht onder de sterren in de woestijn tijdens onze vakantie in Marokko,’ zegt hij dan. ‘Ik had ook nooit gedacht dat ik zoiets ooit beleven zou.’

donderdag 12 januari 2012

Gedicht

geketend aan letters

schreit ze woorden
op papier

zucht ze zinnen
ijsbeert poëzie

geketend aan letters

zondag 8 januari 2012

Caleidoscoop


Nu de pakjesperiode achter de rug is haal ik weer opgelucht adem. Niet dat ik mijn vrienden en familie niet graag verras met leuke hebbedingetjes. Integendeel, ik vind het zalig hen te verwennen met het ultieme cadeau. Alleen wordt het elk jaar moeilijker dat op de kop te tikken. Mijn ouders die hebben alles al. Mijn vriendin haar huis staat bomvol prachtige spullen. Mijn nonkel kan de flessen in zijn wijnkelder niet meer de baas. Zoonliefs kamer lijkt sowieso op een speelgoedwinkel. De restaurantcheques, muziek- en verrassingsbonnen zijn ondertussen al afgezaagd. En mijn inventiviteit laat het jaar na jaar meer afweten.
Niet dat ik er niet van hou zelf pakjes open te maken. Maar mijn kennissen kampen met hetzelfde probleem. Alle verwenpakketten heb ik ondertussen al uitgeprobeerd. Snoepen is desastreus voor mijn lijn. En ook ons huis en onze kasten zitten reeds tjokvol.
En toch is er in die lawine van cadeaus elk jaar een geschenk dat wel de nagel op de kop slaat. Soms is het iets dat ik heb uitgekozen. De fonkelingen in de ogen van wie het krijgt geven me dan een warm gevoel. Soms is het iets dat een ander voor mij heeft uitgezocht. Iets waarvan ik helemaal happy word. Dit jaar is het een geschenk voor Zoonlief. Hij kreeg een caleidoscoop, een kijker waardoor je de werkelijkheid als een soort mandala ziet. Als je aan de koker draait verschijnen telkens nieuwe patronen. Niet alleen hij beleeft plezier aan het ding, ook ik durf de kijker voor mijn ogen zetten als ik aan een pauzemoment toe ben. Ik waan me dan even in een oosterse moskee met een prachtige koepel, een paleis met bijzondere mozaïeken of een andere hemelse plek. Ik reis dan even weg en, echt, daarna kan er weer een poos tegen.